Η παραλία «Χονολουλού» ήταν ανάμεσα στο Έδεμ και τον Μπάτη, ακριβώς απέναντι από την έξοδο της οδού Αχιλλέως. Ήταν ελεύθερη πλαζ και νοίκιαζαν μάλιστα βάρκες και κανό που ήταν στο φόρτε τους τότε.
Οι 2 διπλανές παραλίες είχαν εισιτήριο, αργότερα έβαλαν μέσα στη θάλασσα και συρματοπλέγματα. Η Χονολουλού είχε πολλές μικρές σπηλιές, σκαμμένες από το κύμα -η μεγαλύτερη ήταν η σπηλιά του Δεσπότη- και μέχρι το 1970 η παραλία ήταν πολύ στενή.
Η θάλασσα έφθανε ως τα κάθετα βράχια που έφταναν τότε τα 7 μέτρα. Πολλοί αυτόχειρες διάλεγαν αυτό το σημείο για να πέσουν στη θάλασσα και να πνιγούν. Οι εφημερίδες αναφέρουν πολλά τέτοια περιστατικά. Από εκεί προέρχεται και η συνηθισμένη παλαιότερα στους Αθηναίους έκφραση «Δε ‘πα να πνιγείς στο Φάληρο!» που λεγόταν σε περιπτώσεις απελπισίας ή χρεωκοπίας.
Η μετέπειτα κατασκευή του λιμενοβραχίονα της μαρίνας Αλίμου και του Φλοίσβου οδήγησε στη συσσώρευση από τα θαλάσσια ρεύματα φερτών υλικών που δημιούργησαν τη σημερινή μεγάλη παραλία.
Στον μεγάλο βράχο, κάτω από την Ποσειδώνος στον αιγιαλό που ανήκε στον ΕΟΤ, φτιάχτηκε η πρώτη παιδική χαρά στο Παλαιό Φάληρο που υπάρχει μέχρι και σήμερα. Πάνω αριστερά ήταν η βίλλα Ι. Καλιτσουνάκη που σώζεται ακόμα, το ξενοδοχείο Lido, δίπλα του το παλιό κτήριο της εφορίας, το μέγα Eden club, τα λουτρά του Έδεμ και στο βάθος δεξιά, στο λευκό κτήριο είναι το Καφέ EDEM που υπάρχει και σήμερα.
Φωτογραφίες από το Λεύκωμα του Π. Φαλήρου ©