Για το 2026 εύχομαι λιγότερες έγνοιες...

Οι στιγμές που νιώθω ευτυχισμένη είναι αυτές που δεν έχω καμία έγνοια. Ας έχω «υποχρεώσεις». Άλλο υποχρέωση, άλλο έγνοια...

Όταν είχα βρεθεί κάποτε σε μια ετεροτοπία - ετεροτοπία ονομάζεται κάθε χώρος διαφοροποιημένος από την υπόλοιπη κοινωνία με δικούς του κανόνες - έπρεπε να ξυπνάω κάθε πρωί στις 6 και να κάνω όλη μέρα πράγματα. Ακόμα και τις Κυριακές. Όμως ήμουν ευτυχισμένη. Γιατί δεν είχα έγνοιες: όλα ήταν προγραμματισμένα, δεν είχα δουλειές του σπιτιού ή άλλες αγγαρείες, δεν είχα δοσοληψίες και deadlines· δεν υπήρχε κάτι για το οποίο να νιώθω άγχος.

Αλλά κάπως έτσι δεν είναι και στις καλοκαιρινές διακοπές; Όλη μέρα δεν έχεις παρά να βουτάς και να λιάζεσαι... Και το βράδυ να χαζεύεις τ' αστέρια... Ή στα ταξίδια... Ή σε μια ολοήμερη βόλτα με έναν καλό φίλο...

Νιώθω καλά και όποτε βγάζω τελείως απ' το μυαλό μου τα λεφτά. Θα ήθελα να μπορώ να μην τα πιάνω ποτέ στα χέρια μου, να μην τα χρειάζομαι, να μην τα μετράω, να μην έχω καμία σχέση μαζί τους. Δεν έχω ιδέα πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό, αλλά ξέρω πως όποτε -απολύτως πρόσκαιρα- συμβαίνει, νιώθω απελευθερωμένη. Μπορώ επιτέλους να συγκεντρωθώ στα σημαντικά πράγματα της ζωής και να τα απολαύσω.

Ακούω πολλών το μυαλό ήδη να μουρμουράει: «Τι θέλει αυτή δηλαδή να γίνει; Κομμουνισμός; Να μας εξασφαλίζει το κράτος-πατερούλης τα απαραίτητα και να μην έχουμε να ανησυχούμε για τίποτα, αλλά ούτε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο; Να είμαστε όλοι το ίδιο, αρνάκια που βόσκουν στον αγρό;»

Κατ' αρχάς να σημειώσω πως και οι καπιταλιστικές κοινωνίες προς τα 'κεί το πάνε: προς ένα εγγυημένο εισόδημα που θα μοιράζεται σε όλους, ώστε να μπορεί να συντηρηθεί το σύστημα και να πορεύεται η κοινωνία ελεγχόμενα. Πράγμα που μπορεί να αποδειχθεί ευτοπικό ή δυστοπικό. Σίγουρα όμως δεν είναι πια ουτοπικό· θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.

Εγώ όμως δεν σκέφτομαι τέτοια... Δεν θέλω κι ούτε περιμένω τίποτα από την εξουσία. Ούτε προσβλέπω στο ν' αλλάξω τον κόσμο. Απλώς παρατηρώ τον εαυτό μου: πότε νιώθω καλά και πότε άσχημα. Και έχω διαπιστώσει με κάθε βεβαιότητα, πως για μένα ζωή καλή είναι η ζωή χωρίς έγνοιες. Ακόμα και καλός εραστής είναι ο ξέγνοιαστος εραστής - απόφθεγμα που αποδίδεται στη Σιμόν ντε Μποβουάρ.

Ας είναι λοιπόν το 2026 όσο πιο ξέγνοιαστο θέλει ο καθένας... Γιατί σε πολλούς αρέσει να περπατάνε διαρκώς στην κόψη του ξυραφιού. Και καλά κάνουν... Η ομορφιά της ζωής έγκειται εξάλλου στο πόσο διαφορετικοί είμαστε μεταξύ μας...

* Η φωτο είναι από φέτος το καλοκαίρι, στην ανατολική Εύβοια. Παράδεισος...